EIBERGEN – Het zijn stuk voor stuk oorlogsverhalen met een gezicht geworden. In totaal 34 heftige verhalen, alle voorzien van een pure foto. Waaronder het verhaal van Henk Oostendorp (83) uit Eibergen. Hij vertelt over de wreedheden in de beruchte Jappenkampen en hoe hij zijn vierjarig zusje is kwijtgeraakt. Het boek ‘Oorlog in herinnering’ van de schoonzussen Mireille en Mai-Lin Droste ligt vanaf 11 april in de boekenwinkel. De twee ‘beeldende zussen’, zoals ze zichzelf noemen, uit Borne hebben zo’n anderhalf jaar intensief gewerkt aan het boek: een bundeling heftige en indrukwekkende verhalen uit de Tweede Wereldoorlog. Waarbij in veel gevallen de geïnterviewden nu pas voor het eerst emotioneel in staat waren hun verhaal te doen. ,,We hebben het hele land doorgereisd”, zegt fotografe Mireille Droste.
,,Voor vaak urenlange sessies. Zonder uitzondering hele emotionele gesprekken. Ook voor ons. Sommige verhalen kan ik nog steeds niet lezen zonder een traantje weg te pinken. Maar we hebben samen ook heel veel lol gehad. We hebben met veel van de geïnterviewden nog regelmatig contact.”
Het idee voor het boek ontstond toen Mireilles opa Herman Spoolder met vakantie ging naar Portugal. ,,Aan de vooravond van zijn vertrek met oma Johanna (91) zei mijn opa dat hij niet wist of hij zou terugkomen. ‘Doe niet zo raar’, zeiden we. Waarop hij allerlei verhalen over de oorlog vertelde. Hij overleed in Portugal. Ik heb mijn opa nooit meer teruggezien. Met hem zijn vele nooit vertelde verhalen verloren gegaan. Vandaar dit project. Deze mensen leven nu nog. Het zou eeuwig zonde zijn als al die opmerkelijke oorlogsverhalen niet bewaard zouden blijven.”
Schoonzus Mai-Lin is psychologe van beroep, maar heeft zich de afgelopen jaren bovendien gespecialiseerd als tekstschrijfster. Het boek is in eigen beheer uitgegeven. Mai-Lin: ,,Er waren weliswaar meerdere uitgevers geïnteresseerd, maar ze stelden als eis dat ze passages mochten schrappen die commercieel gezien te ver gingen. We wilden echter per se geen enkele vorm van censuur. Niets mocht onbesproken blijven.”
Zoals het gruwelijke verhaal van Henk Oostendorp (83), die tijdens de oorlog in meerdere Japanse concentratiekampen zat. Oostendorp in het boek: ,,Het was in kamp 8. Ik stond in de rij voor eten. Ineens vanuit het niets werd ik erg beroerd en depressief. Aan de jongen voor me heb ik gevraagd of hij mijn eten wilde halen. Ik ben teruggelopen naar de barak en ben daar op de grond gaan liggen. Ik voelde me zo slecht.”
Even later werden zijn broer en hij bij de kampleiding geroepen. ,,We moesten naar kamp 9. Het kamp waar mijn moeder en drie zusjes zaten. Ik voelde dat het mis was. Dacht dat er iets met mijn moeder zou zijn. Precies op de plek waar ik tijdens mijn verblijf in kamp 9 had geslapen, lag nu mijn kleine zusje Bea van vier jaar oud: dood. Overleden aan longontsteking, want er waren geen medicijnen voor haar. Ze lag in een grote kist voor volwassenen. Ze beurden de kist op en liepen een paar traptreden af. De kist werd een beetje scheef gehouden en ik hoorde haar lichaam schuiven door de kist. Ik kan dat geluid nog steeds horen…”
Of het toeval is dat hij als jochie ziek werd, uitgerekend op het moment dat zijn zus overleed? ,,Mijn huidige telefoonnummer is mijn vroegere kampnummer. Dat is toch ook een toevalligheid?” Zie ook: www.oorloginherinnering.nl
