BERKELLAND – Wie met Bert van Losser praat, zou haast denken dat het bij zijn werkgever alleen maar kommer en kwel is. Gedreven door emotie vertelt hij precies wat hij ervan vindt. En vooral ook: wat er anders zou moeten. “Dat we op tv al heel lang geen nieuwspresentator hebben, vind ik een schande.” Anderzijds verveelt hij zich geen moment: “Ik loop hier nog elke dag fluitend naar binnen.”
De markante radio- en tv-persoonlijkheid is vandaag 25 jaar in dienst. Waar hij misschien wel het meest trots op is: “Ik ben allesbehalve een meeloper.” RTV Oost heeft de afgelopen tijd een transitie doorgemaakt. Een organisatiebureau heeft de regiozender doorgelicht en oordeelde dat de naam achterhaald is. Oost doet immers zoveel meer dan alleen radio en tv maken. RTV Oost heet daarom tegenwoordig simpelweg Oost. En ja, ook de radiostudio – domicilie van Van Losser – is helemaal in een nieuw jasje gestoken. Een goede zaak, dat nieuwe elan, vindt Van Losser (52).
Om maar aan te geven dat hij niet per definitie tegen verandering is. Dat niet alles vroeger per definitie beter was. Al neemt dat niet weg dat Van Losser kritisch is hoe het er vandaag de dag bij zijn werkgever aan toe gaat. En daarbij heeft hij het hart op de tong.
Gevangenbewaarder
Een kwart eeuw alweer is hij presentator. Zoon uit een ondernemersgezin uit Rijssen. Maar een bestaan als middenstander zag hij nooit zo zitten. Hij is vooral iemand met een ongebreidelde passie voor radio. Maakte als jong jochie thuis zijn eigen radioprogramma’s.
Kon urenlang ‘Langs de Lijn’ naspelen, sinds mensenheugenis het bekendste sportprogramma op de nationale radio. Maakte als vijftienjarige zijn debuut als deejay bij de vermaarde discotheek Lucky in zijn woonplaats. Én was jarenlang gevangenbewaarder (“daar heb ik enorm veel mensenkennis opgedaan”).
Maar nadat hij een brief met opgenomen tape naar de regionale omroep had gestuurd, werd zijn talent onderkend en werd hij binnengehaald. Aanvankelijk om de sportuitslagen te verzamelen, vandaag de dag als een van de stemmen en gezichten van Oost. “Ik heb bij Oost nog nooit gesolliciteerd. Alles kwam op mijn pad. Toen Carrie ten Napel weg ging, werd ik voor de tv-camera gezet. Terwijl mijn ambitie daar helemaal niet lag. Ik wil gewoon het mannetje van de radio zijn.”
‘Gek van dit bedrijf’
In de ether boetseert hij voortdurend aan zijn eigen radioprogramma. Met een aantal vaste onderdelen als houvast voor zijn trouwe luisterschare. Deze ochtend legt hij zijn volgers de vraag voor waar ze in het leven spijt van hebben. “Waar ik zelf spijt van heb? Dat ik soms te veel met Oost bezig ben. Ik ben vijftien jaar voetbaltrainer. Als we een pot verliezen, baal ik daar uiteraard van. Maar als er bij Oost wat gebeurt, raakt me dat écht. Ik ben gewoon gek van dit bedrijf.”
Of hij er een haat-liefdeverhouding mee heeft? “Nee!”, klinkt het resoluut. De liefde is juist allesoverheersend. Dat is juist ook de reden waarom hij zo kritisch is. “Je kunt als werknemer ook simpelweg je schouders ophalen, maar juist dan toon je geen betrokkenheid.”
Nieuw tv-programma
Wat hem dezer dagen het meest stoort? Dat er volgens hem zo ingewikkeld wordt gedaan. Zo wordt er achter de schermen al enige tijd gewerkt aan een nieuw tv-programma. Het idee erachter: het nieuws niet op de ‘orthodoxe’ wijze door een presentator laten voordragen, maar het moet op een wat luchtigere wijze. Meer van deze tijd. Zoekend naar de juiste formule en toon is de start van het programma al enkele malen opgeschort.
“Er wordt vooral enorm veel vergaderd. Terwijl het allemaal geen hogere wiskunde is. Al dat vergaderen lost niets op. We moeten gewoon dingen dóen. Van fouten maken leer je meer dan van het voorkomen van fouten. We krijgen subsidie en moeten zorgen voor nieuws en verstrooiing. Dat is toch niet zo’n moeilijke opdracht? Dat we al anderhalf jaar geen nieuwspresentator op tv hebben, vind ik een schande. De hoofdredacteur en directeur zouden zich moeten schamen.”
Eigen talent gepasseerd
Voor het nieuwe tv-programma ‘Dwars Door Overijssel’ – dat maandag 13 mei voor het eerst bij Oost te zien is – is veel expertise van buitenaf ingehuurd. En daar loert volgens Van Losser een gevaar: “We hebben een aantal grote talenten hier in huis, maar die worden totaal niet bij dit programma betrokken. Moeten van de zijlijn toezien hoe anderen – die van buitenaf komen – het nu grotendeels gaan presenteren. Daarmee kweek je toch geen betrokkenheid?”
Want dat is wat hij dezer dagen bij zijn werkgever het meest mist: het gevoel om gezamenlijk de schouders eronder te zetten.
Voelsprieten
Zelf vindt hij zichzelf geen journalist, maar programmamaker. Maar wel eentje met voelsprieten. Een medium moet de welbekende thermometer in de billen van de samenleving hebben. “We moeten kleine dingen groots kunnen maken. Als ik dan zie dat we Koningsdag in zes minuten op tv samenvatten, dan vind ik dat niet kunnen. We horen er gewoon de hele dag bij te zijn. Oost moet een kneuterige omroep zijn en daar ook trots op zijn.” En vooral trots zijn op de eigen radio en televisie. “Daarmee onderscheiden we ons van andere media in Overijssel. Als Oost moeten we terug naar de basis: regionieuws, verstrooiing, sport. En we moeten meer de mensen koesteren die we in eigen huis hebben.”
Bravoure
En er mag ook best wat meer empathie binnen het bedrijf. Het is soms te kil en zakelijk. De emotie ontbreekt weleens. Dat hij zelf iemand is die de indruk wekt dat hij met de nodige bravoure rondloopt? “Ik voel me weleens tekort gedaan. Wat miskend. Die presentator die werkt bij sport en zo’n radioprogrammaatje maakt. Tegelijk ken ik mijn tekortkomingen. Ik ben niet geschikt voor Hilversum. Of dat onzekerheid is? Nee, dat is nuchterheid. En als mensen zeggen dat ik veel bravoure heb, dan durf ik te zeggen dat ze zich niet hebben verdiept in de persoon Bert van Losser. Ik ben een op en top gevoelsmens.”
Franse slag
Hij is kritisch tot in het kwadraat als het gaat om Oost, maar hoe kritisch is hij eigenlijk op zichzelf? “Heel erg kritisch juist. De laatste jaren bereid ik me veel beter voor. Dat deed ik eerder nooit. Deed het vaak met de Franse slag. Met de instelling dat ik er toch wel mee weg kwam.” Met de jaren komt ook het zelfinzicht. “Ik blink uit bij Oost doordat ik dingen anders dan anderen doe. Tegelijk ken ik mijn tekortkomingen. Ik kan prima een voetbalwedstrijd van commentaar voorzien, maar een Feyenoord-Ajax zit er niet in. Dat is te hoog gegrepen. Je moet dingen doen waar je goed in bent.”
“Als je 35 bent, denk je dat je weet hoe de wereld in elkaar steekt. Nu besef je dat een ander ook weleens gelijk kan hebben. Wat dat betreft ben ik veel milder geworden. Anderzijds, als ik geen eigen mening mag hebben, moet ik stoppen. Ik ben allesbehalve een meeloper. Al heb ik daarentegen nog altijd contact met vrijwel alle oud hoofd- en eindredacteuren.”
Duizendpoot
Een kwart eeuw bij dezelfde werkgever, is dat eigenlijk wel gezond? “Nee! Maar waar in Overijssel kun je radio en televisie maken? Want ik ben gehecht aan deze regio.” Een regio waarin hij zijn eigen gang gaat. Als een regelrechte duizendpoot. In te huren als deejay, als trainer van regionale voetbalclubs. Terwijl hij als voetbalcommentator uitstapjes maakt bij de landelijke zender ESPN. En niet te vergeten het eigen pronkjuweel De Oosttribune, het populaire sportprogramma van Oost. En als presentator dus die op – zijn eerste liefde – radio eigengereid zijn eigen gang gaat. Met een trouwe schare fans. Dankzij dat huiselijke sfeertje dat hij in zijn programma weet te creëren. Met eigen jingles. En bijvoorbeeld de thuiswerkredactie Cor en Marjolein. “Die belden op een bepaald moment ieder uur van de dag. Toen heb ik ze een eigen rubriekje gegeven.”
Fluitend naar binnen
In een interview heeft hij ooit al eens gezegd dat hij zichzelf niet tot zijn zestigste als presentator ziet. “Klopt, ik wil dit werk tot mijn 57ste doen.” En dan ziet hij zichzelf wel in een leidinggevende rol. Chef radio wellicht, of hoofdredacteur zelfs? “Leiding geven is vooral een kwestie van sterke mensen om je heen verzamelen. De bal het werk laten doen. En als je vijftien jaar ervaring hebt als voetbaltrainer en in de gevangenis mensen onder de duim weet te houden…. En ik mag dan wel kritisch zijn, ik loop hier nog elke dag fluitend naar binnen.”
